Van nagellak, via niets en kunst naar hoera…
Geboren in een groot Limburgs gezin gaat een van mijn vroege herinneringen naar het moment dat ik op ongeveer achtjarige leeftijd mijn eerste echte tekening maakte met de nagellak van mijn zussen.
Zij waren er niet blij mee, ik heb acht zussen, maar ze vonden het wel mooi.
Vanaf dat moment ging ik tekenen en misschien is mijn creativiteit overwegend tot ontwikkeling gekomen, dankzij een merendeel van de genen van mijn moeder, die haar leven lang van alles creëerde.
Kunst werd en is een passie in mijn leven geworden.
Het komt eigenlijk dagelijks op diverse momenten terug.
Ik wil iets maken, iets creëren, het liefst op een divers vlak: tekenen, schrijven, beeldhouwen, keramieken, werken met ijzer en mozaïek.
Daarnaast maak ik samen met mijn vrouw Christa viermaal per jaar een digitaal kunstbulletin (kunstKlik), dat we inmiddels naar honderden e mailadressen sturen en waarin we stilstaan bij kunst in de diverse vormen.
En nu, nu sta ik hier…
Ik ga terug in de tijd.
Eerst was hier niets.
Er was alleen de grond.
En dat wat er op ging groeien.
De grond, waarop we nu staan.
Toen kwamen de mensen en zeiden: ik neem deze grond.
Dit is ons bezit.
Dat wat van niemand was, maar ook van iedereen, werd hierdoor tot eigendom verklaard.
De mensen gingen graven, ploegen en zaaien.
Ze namen weg wat in hun ogen in de grond niet paste.
Ze werden heer en meester.
Tenslotte bouwden ze een muur, er kwam een poort, een slot: dit is van mij!
En bij de gratie Gods mag er af en toe iemand binnen.
Nu, zoveel jaren later, wordt deze poort gelukkig uitnodigend opengezet, zodat iedereen kosteloos binnen kan wandelen.
Zo dwaalde ik onlangs over deze grond.
Ik zag de zerken op de graven en dacht: het zijn eigenlijk beelden van zij, die er al vele jaren onder slapen.
Ik stond er even bij stil, las hun namen, waardoor ze als het ware terug tot leven kwamen, terwijl ze lagen te rusten.
Het is vergelijkbaar met het beeld van de kunstenaar.
Kijk om je heen en zie hoe ze met zorg in deze omgeving zijn neergezet.
Met zijn werk geeft de kunstenaar als het ware een soort handtekening door aan iedereen die er even voor blijft stilstaan.
Ook hier was eerst niets, maar de kunstenaar bedacht iets.
Hij maakte, en laten we hopen: eerst iets voor zichzelf.
Dat wat hij maakte, daar moest hij tevreden over worden, het zelf mooi gaan vinden, terwijl hij het afmaakte.
Dan de verzuchting: dit is het, dit ben ik een beetje!
En terwijl ik er naar kijk, erdoor geraakt wordt, zit de kunstenaar misschien honderdvijftig kilometer verderop aan een kopje koffie, niet wetend, niets vermoedend.
Maar de kunstenaar weet wel dat wat er gemaakt is, dat wat je aan de buitenkant ziet, dat moet de ander van binnen raken.
Want dat is kunst.
Gisteren belde ik met mijn zus Margriet en vroeg haar: heb je nog nagellak?
Het is nog steeds hetzelfde, zei ze. Je bent niets veranderd.
Kom maar even langs, ik heb nog wel wat staan.
En terwijl we koffie dronken, lakte zij een paar nagels.
Hier is het voor bedoeld, zei ze, niet om te tekenen.
Is dat zo?, vroeg ik.
Nou ja, misschien ook niet.
Neem het potje maar mee en maak nog maar een keer een tekening voor mij.
Maar weer terug naar deze plek.
Kijk eens naar het Pakhuis, waar als je binnenloopt de kunst soms van de muren spat.
Daar moet toch eigenlijk iedereen zo af en toe eens binnenlopen, denk ik dan.
Het kan toch niet zijn dat als je hier geboren en getogen bent geen weet hebt van de beeldentuin, waar kunstenaars je uitnodigen te kijken naar dat wat ze maakten en waardoor je in een andere werkelijkheid beland.
Want ook dat is kunst.
Wie fietst er aan de andere kant van de muur voorbij, zonder af te stappen en daarbij te vergeten dat in de Heemtuin alles zo prachtig in bloei staat?
Ik kijk naar het kerkhofpark en loop in gedachten over het pad langs de graven, groet diegene die er rusten, waardoor zij even bij me zijn.
Nu vraag ik jullie: kijk eens goed naar deze plek, waar we vandaag met z’n allen op staan.
Er was niets, maar we hebben er iets van gemaakt, waardoor we het alledaagse even achter ons kunnen laten.
Dat is wat kunst ook doet.
En deze plek, die kunnen we vandaag met z’n allen vieren, want het is misschien wel de mooiste plek in Cuijk.
Dus een driemaal hoera met z’n allen: hoera, hoera, hoera!