Van nagellak, via niets en kunst naar hoera… 

Geboren in een groot Limburgs gezin gaat een van mijn vroege herinneringen naar het moment dat ik op ongeveer achtjarige leeftijd mijn eerste echte tekening maakte met de nagellak van mijn zussen.

Zij waren er niet blij mee, ik heb acht zussen, maar ze vonden het wel mooi. 

Vanaf dat moment ging ik tekenen en misschien is mijn creativiteit overwegend tot ontwikkeling gekomen, dankzij een merendeel van de genen van mijn moeder, die haar leven lang van alles creëerde.   

Kunst werd en is een passie in mijn leven geworden.

Het komt eigenlijk dagelijks op diverse momenten terug.

Ik wil iets maken, iets creëren, het liefst op een divers vlak: tekenen, schrijven, beeldhouwen, keramieken, werken met ijzer en mozaïek. 

Daarnaast maak ik samen met mijn vrouw Christa viermaal per jaar een digitaal kunstbulletin (kunstKlik), dat we inmiddels naar honderden e mailadressen sturen en waarin we stilstaan bij kunst in de diverse vormen. 

En nu, nu sta ik hier… 

Ik ga terug in de tijd.

Eerst was hier niets.

Er was alleen de grond.

En dat wat er op ging groeien.

De grond, waarop we nu staan.

Toen kwamen de mensen en zeiden: ik neem deze grond.

Dit is ons bezit.

Dat wat van niemand was, maar ook van iedereen, werd hierdoor tot eigendom verklaard.

De mensen gingen graven, ploegen en zaaien.

Ze namen weg wat in hun ogen in de grond niet paste.

Ze werden heer en meester.

Tenslotte bouwden ze een muur, er kwam een poort, een slot: dit is van mij!

En bij de gratie Gods mag er af en toe iemand binnen.

Nu, zoveel jaren later, wordt deze poort gelukkig uitnodigend opengezet, zodat iedereen kosteloos binnen kan wandelen.  

Zo dwaalde ik onlangs over deze grond.

Ik zag de zerken op de graven en dacht: het zijn eigenlijk beelden van zij, die er al vele jaren onder slapen.

Ik stond er even bij stil, las hun namen, waardoor ze als het ware terug tot leven kwamen, terwijl ze lagen te rusten. 

Het is vergelijkbaar met het beeld van de kunstenaar.

Kijk om je heen en zie hoe ze met zorg in deze omgeving zijn neergezet.

Met zijn werk geeft de kunstenaar als het ware een soort handtekening door aan iedereen die er even voor blijft stilstaan.

Ook hier was eerst niets, maar de kunstenaar bedacht iets.

Hij maakte, en laten we hopen: eerst iets voor zichzelf.

Dat wat hij maakte, daar moest hij tevreden over worden, het zelf mooi gaan vinden, terwijl hij het afmaakte.
 

Dan de verzuchting: dit is het, dit ben ik een beetje! 

En terwijl ik er naar kijk, erdoor geraakt wordt, zit de kunstenaar misschien honderdvijftig kilometer verderop aan een kopje koffie, niet wetend, niets vermoedend. 

Maar de kunstenaar weet wel dat wat er gemaakt is, dat wat je aan de buitenkant ziet, dat moet de ander van binnen raken.

Want dat is kunst. 

Gisteren belde ik met mijn zus Margriet en vroeg haar: heb je nog nagellak?

Het is nog steeds hetzelfde, zei ze. Je bent niets veranderd.

Kom maar even langs, ik heb nog wel wat staan.

En terwijl we koffie dronken, lakte zij een paar nagels.

Hier is het voor bedoeld, zei ze, niet om te tekenen.

Is dat zo?, vroeg ik.

Nou ja, misschien ook niet.

Neem het potje maar mee en maak nog maar een keer een tekening voor mij.

Maar weer terug naar deze plek.

Kijk eens naar het Pakhuis, waar als je binnenloopt de kunst soms van de muren spat.

Daar moet toch eigenlijk iedereen zo af en toe eens binnenlopen, denk ik dan.

Het kan toch niet zijn dat als je hier geboren en getogen bent geen weet hebt van de beeldentuin, waar kunstenaars je uitnodigen te kijken naar dat wat ze maakten en waardoor je in een andere werkelijkheid beland. 

Want ook dat is kunst. 

Wie fietst er aan de andere kant van de muur voorbij, zonder af te stappen en daarbij te vergeten dat in de Heemtuin alles zo prachtig in bloei staat? 

Ik kijk naar het kerkhofpark en loop in gedachten over het pad langs de graven, groet diegene die er rusten, waardoor zij even bij me zijn. 

Nu vraag ik jullie: kijk eens goed naar deze plek, waar we vandaag met z’n allen op staan. 

Er was niets, maar we hebben er iets van gemaakt, waardoor we het alledaagse even achter ons kunnen laten. 

Dat is wat kunst ook doet. 

En deze plek, die kunnen we vandaag met z’n allen vieren, want het is misschien wel de mooiste plek in Cuijk. 

Dus een driemaal hoera met z’n allen: hoera, hoera, hoera!

Karin Peters-Langen uit Mill exposeert met schilderijen

op zaterdag 16 en zondag 17 mei,

tijdens het plattelandsrondje,

van 13.00 tot 17.00 uur in het Pakhuis

Sinds 10 jaar is Karin Peters bezig met het maken van schilderijen.
Voor het eerst treedt ze naar buiten met haar kunstwerken.
Haar inspiratie haalt ze vooral uit de fascinatie voor de natuur en ze verwerkt dan ook graag natuurlijke materialen in haar werken.

Als autodidact werkt ze vanuit haar gevoel, vanuit een innerlijke behoefte om met verschillende materialen en diversen technieken, 3 en 2D samen op een doek tot een geheel te brengen.

Karin kan er enorm van genieten wanneer kleurcombinaties prettig zijn om naar te kijken.

De vrijheid van het creëren en het plezier in het doen is het belangrijkste in haar werk en dat brengt haar veel.

Ze vind het dan ook bijzonder om haar werk te mogen delen met de medemens.

"Het dagelijks bezig zijn met schilderen brengt haar ontspanning, rust, en blijheid en ik vind het heel bijzonder als een ander dat ook ervaart in mijn werk".

Tijdens deze expositie toont ze ook haar organites, wat voor de mens een innerlijke rust geeft.

www.veerkrachtmill.nl

Het Bestuur van de Stichting Beeldentuin en Heemtuin Cuijk is op dit moment druk bezig om een nieuwe tuin in te richten.

Deze tuin ligt rechts naast de hoofdingang van de Beeldentuin en Heemtuin en is groen ingekleurd in onderstaande tekening.

Deze tuin maakte deel uit van de pastorietuin van de RK Sint Martinus parochie. De helft van deze pastorietuin is aangekocht door de gemeente Cuijk.
Zo'n 7 a 8 jaar geleden heeft er een grote schoonmaak plaatsgevonden want deze tuin was erg verwilderd met klimop, braamstruiken, uit zijn verband gegroeide coniferen en erg veel onkruid.

Cuijk heeft een grote Romeinse geschiedenis, met een Castellum op deze plaats en een Romeinse brug over de Maas. 
Het streven is om wat van deze geschiedenis tentoon te stellen in deze tuin.
Hieronder een foto impressie van het opschonen: 

 Zo verwilderd zag het er uit

.          

Grote delen worden verwijderd met een graafmachine

 Bij het ontruimen van klimop en grote braamstruiken kwam een betonnen bak tevoorschijn. Dit bleek een grote bak te zijn die ruim een meter in de grond zat. Men is een dag bezig geweest om deze bak te verwijderen.

 Nadat alles is opgeruimd blijft er een mooie grote tuin over, klaar om ingericht te worden.

Op deze plek komt een mooie stenen muur als afscheiding tussen de oude pastorietuin en de tuin achter de pastorie van de St. Martinusparochie.

  Ook de muren tussen de nieuwe tuin, de Beeldentuin en het pad naar de Beeldentuin zijn opgeschoond. Zoals te zien is moeten deze muren ook nodig gerepareerd worden.

De start van de bouw van de muur (halverwege de huidige pastorietuin) is begonnen op donderdag 23 maart 2017 om 10.30 uur door wethouder Cultuur Rob Poel met het doorknippen van een lint onder toeziend ook van pastor Theo Lamers. Daarna moest de wethouder de laatste hand leggen aan het graven van de geul voor de fundering. De kruiwagen met grond werd weggereden en geleegd door de pastoor.
Voor deze muur zijn speciale stenen, in de vorm en grootte van oude kloostermoppen, gebakken. 

Begin juni is een groep vrijwilligers gestart met het metselen van de scheidingsmuur die gebouwd wordt tussen de pastorietuin en de nieuwe tuin. Fantastisch mooi werk en dat alles terwijl het buiten 25 - 30 graden is..... CHAPEAU!

Bij nader onderzoek bleek echter dat de oude muur tussen de Beeldentuin en de nieuwe tuin niet gerepareerd kon worden en het idee ontstond om de muur af te breken en de mooie oude stenen opnieuw te gebruiken. Sinds mei 2018 is hieraan door een grote groep enthousiaste vrijwilligers enorm hard gewerkt: men is bezig geweest met het afbreken van de muur en met het cementvrij / afbikken van elke steen !!!!
Een gigantische klus, maar.... vele handen maken licht werk!
Toen deze stenen allemaal schoon gemaakt waren is deze muur met daarbij de steunpilaar voor de poort opnieuw opgemetseld.

Toen de muren allemaal klaar waren, werd er door de gemeente aan de kant van de Kerkstraat een hekwerk en een taxushaag geplaatst.
Na het inzaaien van gras hebben we een mooi geheel omheind veld gekregen waar, door de corona perikelen, tapperij Kansas een seizoen lang dit terrein als terras gebruik heeft gemaakt.

Door de gemeenteraad van Cuijk is op .... november, op initiatief van de Projectgroep Gallo Romeinse Tempel, het (voorlopige) besluit genomen om op dit terrein een Gallo Romeinse Tempel te bouwen.

AAN DEZE PAGINA WORDT NOG VERDER GEWERKT.